یک کارشناس صنعت هوایی گفت: ناوگان هوایی در بخش زیادی از سال، زمین‌گیر یا در انتظار قطعه هستند و حتی زمانی که عملیاتی می‌شوند، به‌دلیل ضعف برنامه‌ریزی و محدودیت منابع، پروازهای کمتری در مقایسه با ظرفیت واقعی انجام می‌دهند. از سوی دیگر، ضریب اشغال صندلی تقریباً همیشه بالاست و با کمبود عرضه مواجه هستیم؛ لذا به دلیل ناترازی جدی میان ظرفیت هواپیما، مسیرهای پروازی و بازار تقاضا، عمدتاً جلب مقاصدی با تقاضای بالا می‌شود. در حقیقت عرضه صندلی با تعداد پرواز کم اما با ظرفیت بالا جبران می‌شود که نتیجه آن، غیرفعال شدن فرودگاه‌ها و عدم دسترسی عادلانه فرودگاه‌های کشور به پروازهای حداقلی هفتگی است.